MARATHONSESSIE VAN VEELZIJDIGE BEN HARPER

Het is alweer een tijdje geleden dat Ben Harper met de Innocent Criminals aantrad. Album Lifeline dateert namelijk alweer uit 2007. Niet dat de drievoudig Grammy-winnaar in de tussentijd heeft stilgezeten. Zo won hij in 2014 nog het felbegeerde beeldje voor de bluesplaat Get Up! (met Charlie Musselwhite). Toch voelt hij zich, nu hij wederom deel uitmaakt van dit hechte collectief, weer helemaal op zijn plek vanavond in Paradiso.

En dat is te horen. Met Oppression wordt de toon direct gezet. Harper toont zich een begenadigd frontman, maar ook een trouwe teamplayer en – niet op de laatste plaats – een man met een boodschap. Paradiso reageert uitzinnig, alsof het concert al ten einde is. Maar wat lijkt op een uitstekend begin, blijkt echter een valse start. ‘There is no curfew’, roept Harper enkele momenten later verontschuldigend, terwijl een technisch mankement aan de versterker van gitarist Jason Mozersky de band ruim een kwartier parten speelt. Wat deze woorden waard zouden zijn, zal later, véél later op de avond blijken. Harper maakt van een nood een deugd door de Innocent Criminals aan te kondigen. Een sympathiek gebaar, maar de vijf mannen hebben eigenlijk helemaal geen introductie nodig. De vele fans van het eerste uur ontvangen de bandleden (vooral de voortreffelijke bassist Juan Nelson) dan ook met een uitermate warm onthaal.

De songs van Call It What It Is doen het goed en passen prettig in de uitgesmeerde, eclectische set. Zo is de gelijknamige single van de laatste plaat een actueel, politiek statement tegen politiegeweld en is Finding Our Way een dansbare reggaetrack. Verder toont de groep haar veelzijdigheid met uitstapjes naar Americana (met Diamonds On The Inside van het gelijknamige album uit 2003), blues, funk, soul, gospel en rock. Vooral Buddy Miles-cover Them Changes en Bob Marley’s Get Up, Stand Up brengen het Amsterdamse publiek in extase. Na anderhalf uur wordt de setlist overboord gegooid en jamt de formatie er lustig op los. Harper’s solo’s op slide guitar lijken eindeloos, maar houden de aandacht onverminderd vast.

Na een show van ruim tweeënhalf uur is de zaal nog bijna even vol als bij aanvang. Niemand wil het einde missen van deze gedenkwaardige avond. Harper had nog een uur door kunnen gaan, al staat het grote licht al een half uur aan. In een tijd waarin toegiften vaak verkapte applausmomenten zijn, is de (tweede) encore van vanavond er een die doet denken aan andere tijden. Tijden waarin het publiek daadwerkelijk op de banken stond om hun held nog even terug te zien keren. Al was het maar voor een nummer. Met Waiting On An Angel komt de avond dan toch echt ten einde. Een avond die alle aanwezigen, inclusief Harper zelf, ongetwijfeld niet snel zullen vergeten. Over de oprechtheid van zijn uitvoerige dankwoord twijfelt dan ook geen ziel. Is er dan helemaal niets aan te merken op deze avond? Nee, zelfs niet door de mensen die hun laatste trein hebben gemist.

Foto: Bert Treep