BLONDIE IS HET PLEZIER NOOIT ONTGROEID

Ze fladdert nog altijd over het podium. Het eeuwige meisje (dat inmiddels tegen de zeventig loopt) bedient met One Way Or Another het naar gouwe ouwen smachtende publiek al snel op zijn wenken. De stijf uitverkochte Paradiso toont aan dat de groep na al die jaren nog altijd beschikt over een hondstrouw publiek. Debbie Harry, het rock- en sekssymbool van weleer, dat de weg heeft geplaveid voor meerdere generaties vrouwelijke rocksterren, komt op in überkort stoeipakje en tovert hiermee pretoogjes op ieders gelaat. Hoeft ze de zaal vol doorgewinterde fans wel voor zich te winnen, of is die strijd al jaren geleden gewonnen?

Het laatste is onmiskenbaar het geval. Harry is weliswaar niet geweldig bij stem en laat de lastige uithalen dan ook over aan het publiek. Maar was ze ooit een begenadigd zangeres? Niet echt hè? Niemand heeft er ooit een minuut slaap om verloren. En vanavond ook niet. Gelukkig weet Harry zich nog altijd gesteund door drummer van het eerste uur Clem Burke en gitarist en mede-oprichter Chris Stein. De krasse veteranen zijn niet meer zo geolied als vroeger, maar hebben hun strepen natuurlijk al lang en breed verdiend. De formatie bestaat verder al enige jaren uit de vaklieden Leigh Foxx op bas, toetsenist Matt Katz-Bohen en de relatief jonge gitarist Tommy Kessler, die logischerwijs de meest fitte en dynamische indruk maakt. Harry’s zwiepende heupen en verleidelijke blikken mogen dan niet meer die van een twintiger zijn, maar de vreugde die deze onvervalste rockgodin uitstraalt zorgt bij de grote meerderheid van het publiek voor brede glimlachen en bijhorende diepe kraaienpootjes.

Nieuwe nummers als Mother (van het in 2011 verschenen studioalbum Panic Of Girls) vinden bij het beleefde, doch enthousiaste (lees: volwassen) publiek gretig aftrek en worden dan ook met bijna net zoveel gejuich ontvangen als de klassiekers Heart Of Glass, Call Me, Atomic en Hanging On The Telephone. Het illustreert de trouw van de Nederlandse Blondie-aanhang. Tijdens Rapture blijkt Harry niet echt meer te beschikken over de benodigde longinhoud, maar er is geen ziel in de Amsterdamse poptempel die het haar niet vergeeft. Zeker niet na het ontwapenende lachje, dat ze na al die jaren nog altijd meester is.

Het is lastig een hoogtepunt te noemen bij een show die bestaat uit zoveel tijdloze en invloedrijke hits. Harry en haar mannen hebben echter een speciale verrassing achter de hand. Na Rapture volgt een ode aan mede-New Yorkers (en de onlangs overleden MCA van) The Beastie Boys. (You Gotta) Fight For Your Right (To Party) wordt door zo’n vijftienhonderd man luidkeels meegezongen. De cover is niet alleen een hommage voor de overgebleven Beasties Ad Rock en Mike D, maar staat tevens symbool voor een meid die nooit heeft willen opgroeien. Na een carrière van vier decennia beginnen de jaren misschien te tellen, maar de houdbaarheidsdatum is nog lang niet bereikt. Debbie Harry is het plezier in ieder geval nooit ontgroeid.

Foto’s: Bert Treep

Naar publicatie OOR