BRETON IETS TE VLAK IN MATIG GEVULD PATRONAAT

In 2012 wisten de vijf mannen van Breton nog te overtuigen in de Effenaar. Enige minpuntje toentertijd: de matig gevulde kleine zaal van het Eindhovense poppodium. We zijn inmiddels ruim twee jaar verder en de kleine zaal van de Haarlemse Patronaat heeft ook slechts een man of zestig mogen ontvangen. Een overschatting van Breton’s populariteit in Nederland? Wie weet. Maar laten we het vooral over de muziek hebben. Hoe is deze gegroeid sinds debuutalbum Other People’s Problems en heeft de groep rond frontman Roman Rappak hun sterke live show verder weten uit te bouwen?

Onlangs ging BretonLABS tegen de grond. Het antikraakcomplex deed dienst als werkplaats, studio, oefenruimte en clubhuis. Gelukkig vond het muzikale kunstenaarscollectief al snel onderdak in de Berlijnse wijk Mitte en tekende het bij Believe Recordings. Onder de hoede van deze platenmaatschappij werd – in tegenstelling tot de experimentele eerste langspeler – de catchy popsong op het eerder dit jaar verschenen War Room Stories niet geschuwd. Een onwaarschijnlijk coherente mix van indierock, electropop en hiphop was het resultaat en het vijftal toonde tevens aan vormvast te zijn. Een prima prestatie. Maar nu de meeste plooien glad zijn gestreken en er aanzienlijk minder buiten de lijntjes wordt gekleurd, mag er ook verwacht worden dat er op het gebied van performance een stap is gezet. En daar zouden Rappak en co nog wel aan mogen sleutelen.

Aan de inzet ligt het zeker niet. Ondanks de matige opkomst legt het vijftal een energiek optreden op de Haarlemse planken. Ook voelen de mannen elkaar onderling uitstekend aan en wisselen zij continu van instrument. Rappak, bassist Daniel McIlvenny en Ryan McClarnon (de man van de visuals, percussie, samples en toetsen) geven hun instrumenten door als estafettestokjes. Alleen de (zeer solide) drummer Adam Ainger en synth- en beatman Ian Patterson verlaten niet of nauwelijks hun post. De wisselingen geven de set wat spanning en schwung, maar over het algemeen is deze iets te vlak. Zo komen de ijzersterke singles Got Well Soon, Envy en Pacemaker live niet optimaal uit de verf. De nummers worden ietwat gehaast gespeeld en Rappak beschikt niet over het charisma om een matig gevulde zaal vol nuchtere Hollanders werkelijk in vervoering te brengen. 

Met drie shows in Nederland in drie dagen tijd lag een tegenvallende opkomst wel in de lijn der verwachtingen. De naamsbekendheid van Breton is aan deze kant van de Noordzee simpelweg (nog) niet groot genoeg. Het repertoire is weliswaar sterk en opzwepend, maar wordt live net niet gevarieerd en pakkend genoeg gespeeld om een boeiende show neer te zetten. Met War Room Stories hebben de Londenaren het experiment een beetje hebben laten varen ten faveure van de dansvloer, maar lijken ze toch nog niet geheel klaar voor hun grote doorbraak. Wellicht is het niemandsland tussen underground en pop de leefomgeving waar zij zich het meeste thuis voelen. Maar als ze de volgende keer in de grote zaal wil staan, zullen ze live iets verrassender uit de hoek moeten komen.

Naar publicatie OOR