CARL BARAT: HERKENBAAR MAAR VOORSPELBAAR

Er heerst weer een ware Libertines-koorts sinds de reünie van vorig jaar. En deze blijkt besmettelijker dan ooit, gezien de ruim 65.000 fans die vorig jaar het vredesakkoord van Hyde Park mochten aanschouwen. Niet alleen zij die Up The Bracket nog op cd kochten hebben het inmiddels weer onder de leden, ook de jongere generatie is aangestoken. Nu er in een Thaise studio – niet ver van Pete Doherty’s afkickkliniek – aan een nieuwe plaat wordt gewerkt, groeit de aanhang van de Britse knuffelschooiers ook aan deze kant van de Noordzee wederom gestaag. In afwachting van de release is er vanavond Libertines-voorpret in de vorm van Carl Barât & The Jackals.

Barât wordt bijgestaan door muzikanten die auditeerden voor een plekje in zijn band en dus is er sprake van een compleet andere dynamiek dan de Doherty-Barât-bromance van The Libertines. Wel weet het drietal huurlingen de sound natuurgetrouw te benaderen en oogst hiermee veel bijval. Zonder de aandacht af te leiden van hun frontman spelen gitarist Billy Tessio, bassist Adam Claxton en drummer Jay Bone ijverig, onstuimig en dikwijls slordig, zoals we van de moederband gewend zijn. Het duurt echter niet lang voordat er luidkeels om Libertines-nummers wordt geschreeuwd. De eisen van het publiek worden niet genegeerd of afgewimpeld, maar ingewilligd met Death On The Stairs. Ook Dirty Pretty Things-songs Gin & Milk, Deadwood en Bang Bang You’re Dead komen langs. Het geeft de intenties van Barât luid en duidelijk weer. Hoezeer hij ook achter zijn nieuwe plaat Let It Reign staat, ook hij is niet bestand tegen de romantiek van het oude werk.

Het strijdvaardige Victory Gin is de start van een aaneenschakeling van songs, waarbij de intensiteit onverminderd hoog blijft. De hoekige, onrustige en opzwepende nummers zijn exemplarisch voor het Barât-repertoire. Hoe sterk het nieuwe werk ook is, nieuwe wegen worden slechts spaarzaam verkend en dat vertaalt zich ook live. Het optreden is tamelijk voorspelbaar en afgezien van het catchy Glory Days zullen de meeste nieuwe songs ook niet in het geheugen blijven gegrift. Na de achtbaan van de eerste tien nummers worden de spierballen heel eventjes rust gegund en verlaten de sidekicks het podium. Barât laat solo het Libertines-nummer France horen. Een akoestisch intermezzo, waarin ook Babyshambles’ The Ballad Of Grimaldi voorbij komt. Een bijzonder prettig rustmoment.

Gezamenlijk laat het viertal nog een mix van oud en nieuw werk horen, met als afsluiter I Get Along, waarmee Barât de Libertines-fans op hun wenken bedient. The Jackals zijn het resultaat van Barât’s wens om zijn solowerk vanuit een hechte formatie te spelen, maar feitelijk staan ze volledig in zijn schaduw. De ware held van de avond is de kracht van de liedjes, niet de begeleidingsband die deze vertolken. Barât toont zich een charismatische frontman, maar zonder Pete Doherty, John Hassall en Gary Powell is er van onderlinge chemie weinig sprake. Deze hopen we snel weer terug te vinden op de nieuwe Libertines-plaat.

Foto’s: Willem Schalekamp

Naar publicatie OOR