DUM DUM GIRLS WEINIG CHARMANT IN BITTERZOET

Het in januari verschenen Too True werd wereldwijd met een dikke voldoende ontvangen. Een gegronde afspiegeling van de derde langspeler van Dum Dum Girls, of beter gezegd: van singer-songwriter Dee Dee Penny. De degelijke indiepop van de wisselende formatie – met leader of the pack Penny als enige constante factor – heeft sinds debuutplaat I Will Be direct een niche gevonden in het poprocklandschap. Bovendien heeft de groep op zowel de laatste plaat als op voorganger Only In Dreams aangetoond stijlvast te zijn. De meidengroep staat bekend om haar solide, hitgevoelige retrosound, ergens tussen Blondie en The Shirelles. Penny en haar dames staan echter niet bekend als openhartig en extravert. Weten de chicks de volle Bitterzoet om hun vinger te winden?

Een enorm lichtgevend hart prijkt op het podium en psychedelische visuals worden geprojecteerd op de zwaar opgemaakte en hooggehakte dames. Aan de aankleding mag het niet liggen. Het catchy Bedroom Eyes is een fijne start van wat een vermakelijk optreden kan gaan worden. Met de vocalen is het echter minder dan adequaat gesteld. Na I Got Nothing en In The Wake Of You is de balans wat beter. Echt van de grond komt de zang helaas niet, ondanks de aanzienlijke laag galm en echo. Met name de harmonieën vallen lichtelijk tegen.

Wellicht is de alsmaar wisselende bezetting hier debet aan. Zo versleet Penny reeds zeven bandleden en waren gitariste Jules, bassiste Malia en drumster Sandy niet verantwoordelijk voor de nummers op de laatste plaat. Voor het inspelen van Too True schakelde Penny immers Sune Rose Wagner van The Raveonettes in. Live wordt de band bijgestaan door ‘Dum Dum Dude’ Andrew Miller, die het geheel van wat extra body voorziet. De strakke, compacte popsongs knallen echter niet van het podium.

Too True To Be Good van het laatste album zou logischerwijs een voorlopig hoogtepunt van het concert kunnen én moeten zijn, ware het niet dat de frontvrouw na het zesde nummer nog geen woord heeft gewisseld met het daarnaar smachtende publiek. Een connectie wordt daardoor nauwelijks bereikt.It Only Takes One Night, de eerste track van I Will Be levert dan eindelijk meer op dan een beleefd applaus. Het is jammer genoeg rijkelijk laat, want hoewel de set bestaat uit prima popsongs, heeft Penny inmiddels een onzichtbaar hek opgetrokken tussen de zaal en de bühne. Na een jaar of zes als frontvrouw zal het niet liggen aan de zenuwen. Misschien heeft ze een imago van onverschilligheid te handhaven. Misschien heeft ze simpelweg een baaldag.

Het applaus tijdens de korte pauze tussen de reguliere set en de toegift klinkt een tikkeltje obligaat. Single Lost Boys & Girls Club van de laatste plaat en Coming Down van Only In Dreams worden dan ook even plichtmatig gespeeld. Toch zijn bijna alle ingrediënten aanwezig: de nummers zijn prima in orde en de looks zijn moeilijk te overtreffen. Dum Dum Girls kan uitgroeien tot een grote act. Echter, een klein charme-offensief lijkt daarvoor onontbeerlijk.

Foto’s: Willem Schalekamp

Naar publicatie OOR