JUBILEUMSHOW FUN LOVIN’ CRIMINALS ALS WARM BAD

We worden oud hè? De overgrote meerderheid van de uitverkochte Paradiso denkt het, sommigen zelfs hardop. Het is dan ook alweer twintig jaar geleden dat de Fun Lovin’ Criminals hun baanbrekende plaat Come Find Yourself (1996) uitbrachten. Niet minder relevant: het laatste studioalbum Classic Fantastic dateert alweer uit 2010. Actueel, laat staan vernieuwend werk is dan ook niet de insteek van de jubileumshow van het markante New Yorkse trio. Het album, dat in de context van de tweede helft van de jaren negentig bestempeld mag worden als een vooruitstrevende mix van rap, blues, funk en rock, wordt vanavond met gepaste lof op de zo herkenbare quasi-nonchalante wijze uit de mouw geschud. Oud is een groot woord. Het jong belegen publiek doet vanavond simpelweg niet aan hip, maar verwacht een vermakelijk optreden dat vooral inspeelt op de nostalgieklier.

Het is een enigszins gedurfde keuze. Het integraal spelen van de meest succesvolle plaat uit het oeuvre is namelijk geen garantie voor een ideale setlist. De tracklist dicteert dan ook een vroeg hoogtepunt met Scooby Snacks, na sterke uitvoeringen van The Fun Lovin’ Criminal, Passive/Aggressive en The Grave And The Constant. De Amerikanen zijn na al die jaren onverminderd populair in de Lage Landen en de hit wordt dan ook (inclusief Reservoir Dogs-fragmenten) naar hartelust meegezongen. Maar niet alleen Scooby Snacks mag rekenen op overvloedige vocale ondersteuning vanuit het publiek, ook de ongekroonde King Of New York, maffiabaas annex cultfiguur, John Gotti wordt luidkeels de bajes uitgeschreeuwd. Tijdens Smoke ‘Em wordt de huisdealer van stal gehaald, om de bandleden beurtelings de Amsterdamse geneugten in het softdrugs-genre aan te bieden. Een tamelijk onnodige, doch geestige gimmick.

Ondanks het gebrek aan innovatief of hitgevoelig werk in de afgelopen jaren, is er muzikaal vrij weinig aan te merken op de prestatie van het drietal. Morgans gitaarsolo’s zijn smaakvol en bluesy, en gaan bovendien gepaard van zijn karakteristieke schwung en achteloze bravoure. Ondanks wat extra pondjes zit hij lekker in zijn vel. Het uit zich in een nauwelijks te onderdrukken glimlach die de gehele avond niet van zijn gelaat af te slaan is. Daarnaast is Brian ‘Fast’ Leiser als toetsenist, achtergrondzanger, bassist, harmonicaspeler en trompettist zeer bekwaam als manusje van alles, en mag met recht de ruggengraat van de band genoemd worden.

Aangezien hun populariteit in Nederland niet stopte bij Come Find Yourself, wordt het publiek in de twee toegiften ook nog getrakteerd op onder meer Loco (van het gelijknamige album uit 2001) en Up On The Hill, Big Night Out en Love Unlimited van de opvolger 100% Colombian uit 1998. Twintig jaar na dato kunnen de Fun Lovin’ Criminals nog altijd rekenen op de onvoorwaardelijke liefde van de generatie Nederlanders die opgroeide in de jaren negentig. En die liefde is overduidelijk wederzijds. Voorspelbaar is de avond zeker, maar in de beste zin van het woord. Come Find Yourself voelt dankzij de in deze vorm stekende Fun Lovin’ Criminals nog altijd als een warm bad.

Foto: Remco Brinkhuis