JESSIE WARE MAAKT VAN PARADISO HAAR STAMKROEG

Ze mag zich inmiddels een ‘ware’ popster noemen. In vijf korte jaren tijd heeft Jessie Ware zich niet alleen systematisch weten te nestelen in de hitlijsten, ze heeft tevens aangetoond er muzikaal toe te doen. Nervous, een samenwerking met SBTRKT in 2010 was het begin van een geduldige en gefocuste opmars. Klusjes als achtergrondzangeres van Jack Peñate, Bobby Womack en Mayer Hawthorne waren vervolgens de noodzakelijke tussenstapjes. In 2012 stond ze nog tussen de rammelende indiebandjes op London Calling. Het jaar erop verkocht ze de Oude Zaal van Melkweg uit en in september van vorig jaar deed ze hetzelfde in de Bitterzoet. Op uitgekiende wijze heeft Ware haar gedijende loopbaan vorm weten te geven, met een uitverkochte Paradiso als voorlopig hoogtepunt.

Ware heeft het repertoire weten te voorzien van decennia aan invloeden. Zo resoneert de Motown-sound van de jaren zeventig in No To Love, dat naadloos overgaat in Marvin Gaye’s I Want You. Het is inmiddels een vaste routine in de set, maar daarom niet minder stijlvol en respectvol vertolkt. Dat de gitaar hierdoor op het juiste moment wat meer op de voorgrond treedt is een bijkomend voordeel. Een verfrissende, subtiele ommezwaai ten opzichte van de synths, die in vrijwel alle songs een prominente plek opeisen. De jaren tachtig zijn om die reden geen moment ver te zoeken. Ook de R&B van de jaren negentig is volop aanwezig. Het door Miguel geschreven You & I (Forever) en het zwoele Kind Of…Sometimes…Maybe… brengen ons terug naar de tijd van Jodeci, TLC en Keith Sweat.

Toch hebben we niet te maken met een afgezaagde reis door de muziekgeschiedenis. Ware’s songs zijn niet retro, maar eigentijds en onmiskenbaar eigen. De Britse brunette nam dan ook het merendeel van het schrijfwerk voor haar rekening. Ze voelt zich vanavond bovendien opvallend op haar gemak. Haar sobere kledingkeuze houdt de focus op de inhoud en zoals haar fans inmiddels van haar gewend zijn, breekt ze met haar platte cockney al snel het ijs. De Londense weet een ontspannen, gezellige relatie met het publiek te bewerkstelligen, alsof ze midden in haar stamkroeg staat. Soms voert ze haar terloopse houding echter iets te ver door en keuvelt ze zelfs door haar eigen nummers heen. En hoe prettig en ongedwongen de connectie met het publiek ook is, binnen de gelederen is van onderlinge communicatie weinig sprake. Ware’s begeleidingsband heeft de partijen onmiskenbaar in de vingers, maar daar is dan ook vrijwel alles mee gezegd.

Storend is het nauwelijks. Zoals een echte diva betaamt trekt Ware alle aandacht op natuurlijke wijze naar zich toe. Met flair en souplesse staat ze in het middelpunt. Haar zelfvertrouwen is oprecht en gebaseerd op haar ontegenzeggelijke vocale klasse. Het gemak waarmee ze een groot bereik en een warm, soulvol en zuiver stemgeluid tentoonspreidt is van een zeldzaam hoog niveau. Een toegift vindt ze onnodig. Ze heeft gelijk. Met publieksfavoriet Wildest Moments en meezinger Say You Love Me als afsluiters blijkt een encore volstrekt overbodig.

Foto’s: Jelmer de Haas

Naar publicatie OOR