JETT REBEL TREKT ALLE REGISTERS OPEN IN HMH

Hij heeft er lang naar uitgekeken, het drie uur durende optreden in de uitverkochte Heineken Music Hall. En met hem duizenden fans. Maar voor Jelte Tuinstra gaat er vanavond een onvervalste jongensdroom in vervulling. Eén item minder op de bucket list. Na vijftien shows in Nederland en België komt de succesvolle clubtour met een laatste eindspurt tot een ontknoping. Jett Rebel’s uitzonderlijk rappe opmars is het resultaat van de ongeremde branie van deze compromisloze, haast on-Nederlandse popster.

Mocht het nog niet duidelijk zijn dat deze regenachtige avond in februari een nieuwe mijlpaal in Tuinstra’s carrière betekent, dan wordt dit wel geïllustreerd door zijn theatrale opkomst. Met pruik, Lennon-zonnebril en een stuk minder ironie dan je zou denken daalt hij uit het plafond neer op het podium. Met calvinisme heeft hij helemaal niks te schaften. Wisten we al, maar wij immer kritische Hollanders zijn niet simpelweg te paaien met wilde verkleedpartijen, seksuele insinuaties en dansbare deuntjes. De nieuwbakken sterrenstatus van de flamboyante popster is in eerste aanleg gestoeld op waarachtig talent. ‘Muzikale jongen is het hè?’, echoot het in de HMH. Eerlijk is eerlijk: er is geen speld tussen te krijgen.

Tuinstra mag dan de enige op het podium zijn met de uitstraling van een popster, hij is absoluut niet de enige met talent. Zeker niet vanavond, gezien het blik gastmuzikanten dat hij opentrekt. Zo geven de geraffineerde gitaarsolo’s van Pablo van der Poel (zanger en gitarist van DeWolff) de show een bluesrock-impuls die het op dat moment best kan gebruiken. Ook muzikale duizendpoot Marnix Dorrestein brengt een bezoekje, al voegt hij vocaal niet heel veel toe. De gastoptredens zijn vermakelijk, maar niet noodzakelijk. Eens te meer toont de band namelijk aan te beschikken over uitzonderlijke kwaliteit. Bovendien blinkt elk van de bandleden uit in de schijnwerpers. Amber Gomaa en Jessica Manuputti doen in duet met hun frontman een vocale duit in het zakje en gitarist Lorijn von Pieckartz excelleert vrijwel onafgebroken. De unsung heroes zijn de mannen van de ritmesectie. Bassist Xander Vrienten heeft zijn talent logischerwijs van vader Henny geërfd en is al plukkend en slappend een zeer prettige constante factor. Drummer Rick van Wort weet er na een ruim twee uur durende uitputtingsslag nog een feilloos uitgevoerde solo uit te persen. Grote klasse.

Een deel van het publiek is schijnbaar onbekend met het fenomeen toegift en is al onderweg naar de garderobe, wanneer het gordijn dan toch weer openslaat. Wat volgt is een uitgekiende set, met het muzikale voorland van de zichtbaar genietende Tuinstra als rode draad. Bij wijze van medley komen JJ Cale’s Call Me The Breeze, het door Elvis Presley beroemd gemaakte Blue Suede Shoes, Ray Charles’ What I Say, James Brown’s I Feel Good en Michael Jackson’s The Way You Make Me Feel voorbij. Een voorspelbaar, doch bevredigend einde van een show vol hoogtepunten. Bovenal toont Jett Rebel opnieuw aan live het beste tot zijn recht te komen. Nederland is al bijna te klein.

Foto’s: Marcel Poelstra

Naar publicatie in OOR