JOAN AS POLICE WOMAN’S STEM BLIJFT DE BASIS

Hoewel Joan As Police Woman al sinds haar debuut in 2006 met Real Life de soulvolle kant van het indie-singer-songwriter-spectrum vertegenwoordigt, kwam het van een echte soulplaat nooit. Met The Classic (een ode aan doo wop, R&B en Motown) lijkt daar nu verandering in te zijn gekomen. Weet het de uitverkochte Melkweg te bekoren? Voor de zaal vol fans van het eerste uur lijkt er weinig dat nog roet in het eten zou kunnen gooien.

Na een dag eerder het voorprogramma te hebben verzorgd in de Effenaar, mag de Nederlandse singer-songwriter Qeaux Qeaux Joans opnieuw het spits afbijten. Ze begeleidt haar weemoedige liedjes met slechts haar eigen minimalistische pianospel. Tragiek is het thema van al het werk en haar doorleefde stemgeluid zet het in muziek vertaalde verdriet bijzonder fraai kracht bij. Zonder band mag het optreden dan wel enige dynamiek missen, de kwaliteit van zowel haar stem als de ambachtelijke liedjes is van een zeer hoog niveau. Een uitstekende keus als opwarmer voor het hoofdprogramma.

Waar melancholie als een rode draad door het gehele oeuvre van Joan Wasser loopt, opteert ze op haar vijfde release voor een opgewekter geluid. En haar hervonden geluk vertaalt zich alleszins in haar performance. Het plezier straalt tijdens elk nummer van het podium af. En dat is weleens anders geweest. Waar Qeaux Qeaux Joans het voornamelijk moet hebben van haar rokerige, doch krachtige stem, kan de main act terugvallen op een breed arsenaal aan toeters en bellen. Zo neemt de klassiek geschoolde violiste, na een aantal nummers van het nieuwe album, uiteraard even de tijd voor een solo op haar geliefde instrument. De strijkstok wordt vervolgens even weggelegd, waarna ze het instrument gebruikt als ritmegitaar. Een trucje dat met luid gejuich wordt ontvangen. De frontvrouw etaleert daarnaast ook haar vaardigheden op toetsen en gitaar. Het brein achter de hele operatie is toetsenist en producer Tyler Wood, die de afwezigheid van een bassist compenseert met zijn linkerhand. Maar ondanks het feit dat hij bas, toetsen, blazers, synths, percussie én achtergrondzang met verve op zich neemt, schuilt hier het minpuntje van het concert. De getalenteerde multi-instrumentalist kan het allemaal eenvoudig af, maar een strakke bassist is eigenlijk onmisbaar, zeker in het soulgenre. De show, die voor een groot deel leunt op nostalgie, mist hierdoor net dat beetje warmte. Een iets ruimere bezetting zou tevens zorgen voor een voller, dieper en soulvoller geluid.

Het optreden werkt toe naar een climax die niet wordt uitgedrukt in decibels, maar in een ontwapenende a capella-uitvoering van het titelnummer van de laatste plaat. Als een waar barbershop-quartet staat de groep gebroederlijk zij aan zij. Drummer Parker Kindred neemt de bas voor zijn rekening, terwijl Wood en gitarist Oren Bloedow de markante stem van de frontvrouw ruim baan geven met harmonieuze melodieën. Joan As Police Woman mag dan een andere weg zijn ingeslagen, haar bijzondere stem nog steeds het uitgangspunt van ieder optreden. Gelukkig maar.

Foto’s: Paul Barendregt

Naar publicatie OOR