JULIAN CASABLANCAS MIST FOCUS IN DE MELKWEG

‘Vreemd’. Het is het meest gebruikte adjectief in het beschrijven van Julian Casablancas’ meest recente langspeler. Tyranny laat zich namelijk absoluut niet eenvoudig luisteren. De ooit ongekroonde koning van de New Yorkse indiescene is met de twaalf tracks tellende plaat verder verwijderd van de directe voldoening van Strokes-klassiekers als Last Nite, Someday en12:51 dan ooit tevoren. Zijn drang naar het experiment en ongrijpbaarheid heeft menig wenkbrauw doen fronsen. Zeker na de gladgestreken wave en electropop van zijn soloplaat Phrazes For The Young uit 2009. Vanavond in de Melkweg is de receptie niet veel anders. Natuurlijk, zowel Strokes-fans van het eerste uur als latere aanhakers zullen geen herhaling van zetten hebben verwacht. Toch ziet menigeen nog net geen water branden.

Een avond lang met je rug naar het publiek staan, er zijn weinig artiesten die ermee wegkomen. Julian Casablanas is zo iemand. De man waar het allemaal om draait staat nog altijd met dezelfde onweerstaanbare onverschilligheid op het podium als in zijn hoogtijdagen. Hem recht in de ogen aankijken is er nauwelijks bij. Of er zich in de teksten op Tyranny ook nog een urgente boodschap bevindt is echter moeilijk te zeggen. Helaas belemmert Casablancas’ vocoder zijn verstaanbaarheid volledig.

Krautrock, punk, indie, synthpop en zelfs afrobeat (dat de keuze voor de Malinese support act Songhoy Blues hout doet snijden) komen voorbij. Als de tracks op Tyranny een ding ontberen, dan is het wel focus. Het heeft er alle schijn van dat Casablancas zijn zin op alle nummers heeft doorgedrukt. De heldere en eenduidige sound van de eerste twee à drie Strokes-albums heeft hiermee plaatsgemaakt voor een kakofonie en de evenredige input van de andere vier Strokes voor een autocratie. Heeft Casablancas The Voidz uitgekozen om hun artistieke contributies, of zijn het slechts jaknikkers? Eerlijk is eerlijk, Jeramy ‘Beardo’ Gritter (Whitestarr) is een gitarist met uitstraling. En met zijn talent als gitarist zit het overigens ook wel snor (no pun intended). Ook gitarist Amir Yaghmai, bassist Jake Bercovici, toetsenist Jeff Kite en drummer Alex Carapetis halen hun niveau en benaderen de studioversies zonder noemenswaardige kleerscheuren. Ize Of The World, het enige Strokes-nummer dat de set heeft gehaald, wordt uitermate solide en nauwgezet naar het podium vertaald.

En daar schuilt nu juist het probleem. Er zit te weinig van de The Voidz’ eigen karakters in het nummer en dat geldt eigenlijk voor het hele repertoire. Door het schijnbare gebrek aan uitgesproken persoonlijkheden binnen de gelederen is de show niet veel meer dan een opsomming van Casablancas’ muzikale interesses en hersenspinsels. Geen Albert Hammond Jr, Nick Valensi, Nicolai Fraiture of Fab Moretti die hem van weerwoord heeft kunnen voorzien. Het vijftal duikt volgend jaar weer de studio in voor het zesde Strokes-album en het compromis zal volgens de frontman weer centraal staan. Laten we hopen dat Tyranny de artistieke uitlaatklep was die hij op dit moment nodig had en er voor The Strokes weer een democratie op het programma staat.

Foto’s: Luuk Denekamp

Naar publicatie in OOR