KURT VILE IS TOE AAN EEN NIEUWE BAND

Het is een paradox in optima forma: de introverte opperpessimist Kurt Vile staat langzaam maar zeker voor steeds grotere zalen vol enthousiaste en breed glimlachende fans. Zo staat hij vanavond in een goed gevulde Paradiso. Toch is de geleidelijke stijging van het aantal Vile-fans niet zo vreemd. Sinds zijn overstap naar label Matador in 2009 heeft de mede-oprichter van The War On Drugs zijn in zichzelf gekeerde lo-fi voor een deel laten varen ten faveure van ambachtelijk singer-songwriterwerk met een aanzienlijk toegankelijkere, melodische inslag. Het vorig jaar verschenen Walkin’ On A Pretty Daze en voorganger Smoke Ring For My Halo (2011) vormen de basis voor Vile’s optreden in de Amsterdamse poptempel.

Kurt Vile is geen prater. Wisten we al. Dus is het geen verrassing dat hij weinig tot geen woorden wisselt met het publiek. Geeft niet, want men is gekomen voor de sterke songs die Vile de laatste jaren aan elkaar rijgt alsof hij nooit anders heeft gedaan. Er wordt dan ook aandachtig geluisterd, maar helaas is het geluid verre van ideaal. Zo overstemt drummer Kyle Spence de rest van de band behoorlijk. Of dit ligt aan een incapabele geluidsman of aan Spence’s niets ontziende opdoffers op tom en snare laten we in het midden, maar prettig is anders. Ook de frontman zelf kwakkelt met zijn geluid. Noodzakelijkerwijs communiceert hij voortdurend over zijn linkerschouder met de geluidsman. Met handen en voeten worden aanwijzingen verstuurd naar de coulissen, want de mededeling: ‘Sound… Problems…’ wordt niet met de juiste aanpassingen beantwoord. Door de feedback, overvolle lading galm, en het alsmaar hoger wordende volume komt het prachtige, weemoedige werk niet optimaal tot zijn recht.

Vile zelf is wel in goeden doen. Hij is even nonchalant en schijnbaar afwezig als altijd, maar zijn Dylanesque intonatie, melodische gitaarspel en talent als liedjesschrijver staan nog altijd als een huis. En ondanks het feit dat The Violators bijkans oorverdovend zijn, staat het spel van de begeleidingsband volledig in dienst van Mr. Vile. Ook de dynamiek van de set komt na een aaneenschakeling van mid-tempo nummers uiteindelijk van de grond. Uitstapjes naar het vroege werk met Freak Train en Feel My Pain worden afgewisseld met het ingetogenPeeping Tomboy. Dit ontwapenende, romantische, en onmiskenbare Vile-liedje is exact waar de show op dat moment om vraagt en wordt dan ook met gepaste bijval ontvangen.

Er had echter meer ingezeten. Als de live performance beter zou aansluiten op de sound van zijn laatste twee studioalbums zou het werk een stuk beter uit verf komen. Het heeft er dan ook alle schijn van dat Vile toe is aan een nieuwe begeleidingsband. Misschien zou een dergelijke koerswijziging zijn fanbase nog verder kunnen laten groeien. Niet dat het hem wat zou uitmaken, want een rockster zal hij nooit worden. Hoeft ook niet. Zijn introverte charisma maakt hem uniek en hopelijk blijft hij op deze wijze prachtplaten maken. In zijn eigen woorden: ‘I never did much talking anyway’.

Foto’s: Remco Brinkhuis

Naar publicatie OOR