RICO, STICKS & TYPHOON SCHRIJVEN GESCHIEDENIS

Vanavond is het voor het eerst dat een Nederlandstalige hiphopformatie een zaal van het formaat Ziggo Dome weet te vullen. Het is niet alleen het hoogtepunt van de carrières van Rico, Sticks en Typhoon. Het is een hoogtepunt voor heel hiphopminnend Nederland. Vanavond wordt er geschiedenis geschreven. Hiphop is nog altijd springlevend in Nederland. Sterker nog, het is groter dan ooit. Het zit hem natuurlijk ook een beetje in de sympathie die we allemaal hebben voor de drie knuffelprovincialen van de Nederhop. Tijdens Koningsdag trad Typhoon nog op voor ons aller Willy, en stiekem zijn we allemaal een klein beetje voor PEC. Met de gunfactor zit het in ieder geval wel goed. 

En die gunfactor leeft ook binnen het Nederlandse muzikantengilde. Karrenvrachten aan coryfeeën van eigen bodem komen maar wat graag opdraven. Zo ook vanavond. Maar ondanks de vele gasten staan Glenn de Randamie, Junte Uiterwijk en Ricardo McDougal centraal. Gebroederlijk en eensgezind laten zij zien dat zij een volle Ziggo Dome waardig kunnen vermaken met nummers waarvan het belang inmiddels niet meer onderschat mag worden. Nummers als Verre Oosten, Hemel Valt, Hoedenplank en Zandloper: ze zijn de geschiedenisboeken ingegaan als klassiekers van Nederlandse bodem. Ze worden vanavond vlekkeloos gespeeld en uitzinnig in ontvangst genomen.

Toch duurt het even voordat de mannen van dit stukje Amsterdam een Zwolse enclave weten te maken. Maar na Tjappies en Mammies is de sfeer opperbest. Deze tijdloze en exemplarische Opgezwolle-track maakt duidelijk waarvoor het overgrote deel van het publiek vanavond is gekomen: hiphop. Niets meer, niets minder. Maar vanavond krijgt men meer, veel meer. Gastbijdrages te over: een sentimenteel duet tussen Typhoon en Liesbeth List, een ode aan Thé Lau met BLØF-frontman Pascal Jacobsen, een bikkelharde technoset van Kubus, en een verrassing uit de oude doos in de vorm van Postmen. Als diversiteit het doel is, zijn de mannen er met vlag en wimpel voor geslaagd. De manier waarop de beide hoofdacts elkaar bovendien afwisselen (in sets van tussen de twintig en de dertig minuten) houdt de spanning, de dynamiek en de anticipatie er lekker in. Ruim drie uur vliegt voorbij.

Door de vele en uiteenlopende gasten ontstaat er soms echter een muziekfeest dat doet denken aan De Vrienden Van Amstel en is het voelbaar dat de zaal zo nu en dan eenvoudigweg smacht naar de welbekende Zwolse rechttoe-rechtaan-rap. Bovendien hebben zowel Rico & Sticks als Typhoon in het verleden bewezen genoeg klasse en repertoire te hebben om op eigen kracht een verpletterende show te geven. Misschien is hun bescheidenheid niet alleen dat wat hen op een positieve manier onderscheidt van de doorsnee hiphopact, maar ook dat wat ze dikwijls in de weg staat. Daarentegen overstijgt deze show hiphop op een dermate grootse en ondubbelzinnige manier, dat we met recht van een mijlpaal mogen spreken. Hiphop is nu eenmaal niet meer het nichegenre van vroeger. Het heeft een volwaardig plekje weten te bemachtigen binnen de Nederlandse popcultuur. En omdat zij dit grotendeels teweeg hebben gebracht, behoren Rico, Sticks en Typhoon tot de allergrootste hiphop-pioniers van Nederland.

Foto’s: Marcel Poelstra